Chatroom • Noord Nederlands Toneel
Drie jongens en drie meisjes van vijftien ontmoeten elkaar in diverse internet chatrooms en kletsen over van alles en nog wat. Totdat verveling en rebellie de overhand nemen. De meest kwetsbare deelnemer wordt uitgekozen en het spel neemt een gevaarlijke wending. Een ijskoud en spannend verhaal over manipulatie in cyberspace.
Enda Walsh
Enda Walsh (Dublin, 1967) is één van de succesvolste en meest gespeelde hedendaagse toneelschrijvers van Ierland. Walsh werd in 1967 in Dublin geboren. In 1994 sloot hij zich als schrijver aan bij het Corcadora Theatre Company, een gezelschap dat veel succes oogst met nieuw werk en vernieuwend theater. Walsh heeft veel geschreven voor theater en film, met veelal jongeren in de hoofdrol. Hij brak internationaal door met het stuk Disco Pigs in 1996. Het stuk werd meermalen bekroond en vele landen gespeeld. Ook Chatroom wordt sinds de première in Londen in 2005 in het buitenland gespeeld. In Groningen beleeft het stuk zijn Nederlandse première. Andere titels van Walsh zijn Fishy Tales, Misterman, Sucking Dublin en Ginger Ale Boy.
Enda Walsh - Chatroom
Not a girl, not yet a woman, zong Britney Spears eens, en Eva, een van de personages in Chatroom, voelt zich begrepen: ergens daartussen, nergens erbij. De jeugd van tegenwoordig is niet veel anders dan dat ze vroeger was. De soundtracks in Chatroom, van The Doors tot The Prodigy bevestigen dat en ook Enda Walsh weet het. Hoewel met 39 jaar zelf geen jongere meer, heeft de Ierse toneelschrijver een goed oog voor de leefwereld en het gevoelsleven van jongeren tussen dertien en achttien jaar. Jongeren zijn wijsneuzig én gefrustreerd, hebben een grote mond én zijn snel verlegen, idealistisch én diep teleurgesteld, en worden altijd onderschat. Ze voelen zich niet prettig in hun opgroeiende lijf. Ze voelen zich alleen gelaten, onbegrepen en door de corrupte wereld van volwassenen bedrogen. Dat is nou eenmaal zo. Daarvoor is de pubertijd. Maar wie is er voor de pubers, vooral wanneer het hachelijk wordt? Tegenwoordig is daar het Internet. William, Jack, Eva en Emily, Jim en Laura storten hun hart niet langer uit bij hun beste vriend of vriendin maar zoeken de anonimiteit van cyber space. Ze surfen door de ruimte op zoek naar gelijkgestemden. Verschuilen zich achter coole bijnamen. Geen echte namen of namen van scholen, dat is de regel: waar je ook gaat, geen details! Ze zijn vijftien en wonen in dezelfde stad dat moet genoeg zijn. Het gesprek gaat over onbetrouwbare ouders, de schoonheidsoperatie van Britney Spears, de zin van het leven en ze discussiëren over Harry Potter en de valse intenties van J.K. Rowling.
De zes personages in Chatroom hebben een sterke mening, ze hebben gevoel voor zelfironie, ze zijn charmant, maar ze zijn bovenal realistisch. Om dat te bereiken heeft Walsh nachtenlang in chatrooms rondgehangen en daar de jeugd van dichtbij gadegeslagen. Walsh is er in geslaagd een stuk te schrijven over tieners dat niet alleen voor henzelf maar ook voor voormalige tieners zeer de moeite waard is.
Uit: Update der Gefühle van Katja Werner in Freitag, 8 april 2005
regie Floris van Delft tekst Enda Walsh acteurs Mark Sloof, Justus van Dillen, Tim Zweije, Lore Dijkman, Maud Dolsma, Alejandra Theus vormgeving Lotte de Vries licht Hans Hof
Morbide spelletjes voor neuswijze pubers
Drie meisjes en drie jongens van vijftien. Ze zitten op een rij op zes rode, van fietsbellen voorziene stoeltjes, frontaal tegenover de publiekstribune. Ze hebben van die papieren boodschappentassen bij zich. Hun kleding is uiterst casual: kleurig maar rommelig. Allemaal blote benen. Het ziet er niet uit maar het geeft niet: in deze chatroom wordt niet gekeken, er wordt alleen maar gepraat. En de webcam, als die er al zou zijn, kijkt hier niet onder de computertafel.
Twee jongens beramen een moordaanslag op de schrijfster van Harry Potter, twee meisjes wensen Britney Spears het ergste toe. Omdat ze gelogen en gemanipuleerd heeft. Dan vertelt Jim over zijn
rol bij de Passiespelen, over zijn moeder, zijn afwezige vader, zijn broers en over zijn onzekerheid, over de klappen die hij altijd krijgt. De twee
jongens van de moordaanslag springen er gretig op in. ”Als niemand om jou geeft, waarom zou je dan om jezelf geven?” Hij moest maar eens een duidelijk statement maken, een gebaar.
Daar zit wat in. Zelfmoord dus maar. Er zit niets anders op. Of toch wel? Gelukkig: een verstandig meisje brengt onze Jim op andere gedachten.
Behalve aardige bespiegelingen over het menselijk tekort in het algemeen en de puberteit in het bijzonder zit er een hoop therapeutisch blabla
in dit stuk. Neuswijs gekakel met ironische ondertoontjes. Om het leuk te houden, denk ik. Maar juist dat luchtige toontje neemt de tekst van Enda Walsh niet serieus, het haalt de angel uit het stuk. De morbide spelletjes worden geen seconde spannend of gevaarlijk. Ik voel geen dreiging in de lucht hangen. Ondanks die theatrale – akoestische en optische – schrikeffecten, die de verschillende scènes markeren. Intussen kun je toch genieten van een paar veelbelovende talenten in dit Maastrichter sextet. Dat wel.
Peter van Strien
Dagblad van het Noorden