Edward II • NTGent
Edward II, Ed is dead forever yours
Als zijn vader sterft moet Edward II koning van Engeland worden. De zoon is echter niet als zijn vader. Nummer II is geen groot leider die zijn macht wil afdwingen met wapengekletter. Hij droomt er in de eerste plaats van bemind te worden. Dus ondergraaft hij de codes van de macht in een poging vrij spel te krijgen voor het stichten van een rijk dat op liefde gebaseerd zal zijn. In plaats van de problemen in zijn land krachtdadig op te lossen, verbrengt hij zijn tijd liever met zijn minnaar Gaveston. Dit tot wanhoop van de kardinaal, omdat het tegen Gods wetten is; tot woede van zijn legeraanvoerder, omdat hij het land aan zijn lot overlaat, en tot verdriet van zijn echtgenote, omdat haar liefde voor hem onbeantwoord blijft.
Vallen in het originele stuk van Christopher Marlowe geschiedenis en toneeltekst vrijwel samen, in de bewerking van Peter Verhelst staan de verlangens van de hoofdpersonages centraal. Bij hem is Edward II niet het slachtoffer van een naïeve droom, maar is hij een dichter van een radicale utopie: het leven is het waard om gevierd te worden, ook al is er geen enkele reden toe. Verhelst toont niet alleen hoe liefde en macht altijd met elkaar verstrikt raken, maar ook dat dit geen reden is om niet voor de liefde te kiezen.
Hunkerend naar macht, lichamelijke liefde of pure poëzie beweegt ieder rond de troon in een poging zijn hoogste ambitie te bereiken, terwijl de kinderen verbaasd toekijken. Deze stoelendans eindigt in bloed, natuurlijk. Maar de manier waarop er gestorven wordt is bij de één koninklijker dan bij de ander. Uiteindelijk verliest Edward II het spel om de macht. Hij wordt ertoe gedwongen om de droom van liefde die hij koesterde te begraven onder een hoop stront. En zo eindigt zijn regeerperiode als een bizarre voetnoot in het grote boek van de macht. Het is zijn zoon, Edward III die het evenwicht zal moeten herstellen en met hernieuwde ambitie zijn droom najaagt.
Onder aanvoering van regisseur Domien Van Der Meiren wagen zeven jonge, getalenteerde acteurs zich aan dit stuk dat op 28 januari in première gaat. Hun energieke manier van spelen vormt een goede combinatie met de poëtische taal van Verhelst. Juist omdat daarin altijd de viering van het leven centraal staat. Iedereen op toneel heeft nog een leven voor zich en kan dromen over wat hij zou kunnen bereiken op het moment dat de macht aan hem is. Een zinderende spanning waarin noodzakelijkerwijs alle koppen zullen rollen is het resultaat.
tekst Peter Verhelst naar Christopher Marlowe regie Domien Van Der Meiren en Johan Simons dramaturgie Paul Slangen acteurs Katja Herbers, Servé Hermans, Fabian Jansen, Tibor Lukács, Nathalie Meskens, Kristof Van Boven, Justus Van Dillen decorontwerp Marc Warning lichtontwerp Uri Rapaport kostuumontwerp Greta Goiris geluidsontwerp Will jan Pielage regieassistent Monique Baas
Edward II: Innemende combinatie van poëzie en mime
Edward II, koning van Engeland, is een dromer. Hij geeft niet om wereldlijke macht, in tegenstelling tot zijn vader is hij niet bezig met veldslagen en veroveringen. Behalve op het gebied van de liefde. Edward II laat zich meeslepen door passie, door de hartstocht voor zijn vriend Gaveston. En dat is niet helemaal de bedoeling, daar aan het Engelse hof.
Christopher Marlowe (1564-1593) schreef met het 16de-eeuwse drama Edward II een van de weinige stukken uit zijn tijd (1592) die op voorzichtige wijze de liefde tussen twee mannen belichten. Edward en zijn Gaveston hebben het misschien niet makkelijk, ze laten zich aan hun omgeving weinig gelegen liggen – wellicht te weinig zelfs. Het stel is met niets anders bezig dan met elkaar, en dat is nooit goed.
In de bewerking die de Vlaamse schrijver Peter Verhelst maakte voor NTGent, het gezelschap van Johan Simons, krijgt die destructieve verhouding alle ruimte; verwikkelingen zijn geschrapt, aan het hof is nog maar een beperkt aantal personages over. En wat de tekst betreft, die is volledig ‘verhelst’ tot een aaneenschakeling van poëtische kernachtigheden; het is die taal ook die Edward II Ed is dead forever, yours tot een bijzondere productie maakt.
Het is een jonge cast die aantreedt, aanvankelijk onder regie van Domien Van Der Meiren; Van Der Meiren moest helaas door omstandigheden op enig moment afzien van de zaak, waarop artistiek leider Johan Simons is bijgesprongen om de voorstelling te kunnen laten doorgaan. Mooi dat dat is gelukt, want het is uiteindelijk een innemende, zij het ook wat vervreemdende voorstelling geworden, waarin poëzie en mime-achtig spel samenkomen.
Van meet af aan is duidelijk dat Edward II zich, na de dood van zijn autoritaire vader, stort op zijn verhouding met Gaveston. Als twee mollige putti dartelen zij over de speelvloer, en voor niemand hebben zij meer oog – ook niet voor koningin Isabella, niet voor nakomeling Edward, laat staan voor verdere buitenstaanders. En dat wordt hun fataal. Niet direct – de frustraties zie je groeien, de intriges zich ontvouwen, net zo vaak expliciet verwoord als beeldend: het decor is een roodgetint wachthuisje, zoals je dat op een station zou kunnen aantreffen.
Op een bepaald moment loopt iedereen gezamenlijk de speelvloer op en neer, als in een doelloze dans. De personages wachten op hun lot, wachten totdat de regeringsperiode van Edward II een einde neemt. Zo ook de koning. Edward II verliest de liefde, verliest de macht, verliest het leven. Dan is daar Edward III.
Karin Veraart
De Volkskrant
Edward II : Woorden die doden
NTGent toont een bijzonder vindingrijke bewerking van Christopher Marlowes ,,Edward II''.
Sommige literatuurwetenschappers zien in Edward II het onweerlegbare bewijs van de homoseksuele aanleg van de zestiende-eeuwse theaterschrijver Christopher Marlowe. Behalve zijn koppige atheïsme en losbandige levenswandel, was zijn geaardheid mogelijk ook de aanleiding tot zijn gewelddadige dood. Edward II was Marlowes laatste stuk en lijkt in meer dan één opzicht een voorspiegeling van het lot van de schrijver. In de theatertekst moet de koning zijn zondige verlangen naar een lagergeplaatste edelman met de dood bekopen, maar in zijn ondergang trekt hij zijn hele koningshuis en zijn land mee.
In de bewerking van Peter Verhelst is de homoseksuele suggestie sterk in de verf gezet. De koning en zijn minnaar Gaston zijn opportunisten die zich enkel nog aan de liefde wijden. De trotse Mortimer en de geestelijke Monseigneur trachten Edward van zijn plichten te overtuigen, maar zijn passie laat geen enkele keuze meer toe.
Zelfs de taal is in de interpretatie van Verhelst onberekenbaar geworden. Door de gekortwiekte dialogen overwoekert het geweld elke logica. De zoete woorden van liefde van de koningin of de aanspraak op ethische verantwoordelijkheid van zijn vazallen zijn niet tegen die passionele overgave opgewassen. Het is de taal die doodt: ze laat lichamen krachteloos in elkaar zakken, terwijl achter het decor de rook opstijgt van een brandend en vergeten land.
Ook de regisseur Domien Van Der Meiren laat zijn personages vastlopen, door hen te blokkeren in repetitieve beelden. Ze lopen doelloos heen en weer over het podium, of raken verstrengeld in krampachtige tableaus. Alle passie wordt gereduceerd tot een doelloos spel van macht en liefde. Het is de zoon van Edward die het spel tot een einde brengt. In zijn ,,Waarheid, durven of doen'' worden alle overblijvende personages ter dood gebracht, in unisono met de rookpluimen op het achterpodium.
Deze Edward II is een bijzonder vindingrijke bewerking van het oorspronkelijke toneelstuk. De veelkantigheid van de tekst maakt het onmogelijk het stuk te herleiden tot een conflict tussen macht en liefde, tussen moraal en genot. In deze enscenering worden alle wonden blootgelegd, of die nu schuilen in de liefde, de macht of het geloof.
Elke Van Campenhout
De Standaard
Edward II : Een mossel is geen kreeft
Christopher Marlowe (1564-1593) was een briljant toneelauteur. Dat komt omdat hij tegelijk academicus, kroegloper, spion en vrijdenker was. Een kroeggevecht werd hem fataal. Na zijn dood heeft Shakespeare zijn vriend en grote voorbeeld eer gebracht in zijn stuk 'As you like it'. Hij deed dat met de beroemde zin 'Whoever loved thad loved not at first sight!'. De zeven toneelstukken van Marlowe worden gedragen door één enkele machtige figuur. Zijn stuk 'Doctor Faustus' werd door Goethe zeer bewonderd en heeft op diens meesterwerk, zij het in geringe mate, invloed gehad. Het laatste stuk van Marlowe is 'Edward II'. Geen superman deze keer, maar een man gebukt onder frustratie en depressie. De hofhouding verwijt hem door zijn homoseksuele geaardheid het landsbelang in gevaar te brengen. Net als in zijn andere stukken is de kracht van 'Edward II' de poëtische taal, de loepzuivere spanning van het plot en het respect voor het historische gegeven van het verhaal.
Peter Verhelst (43) heeft 'Edward II' bewerkt tot een hedendaags stuk. De regisseurs Domien van der Meiren, Paul Slangen en Johan Simons hebben dat spoor gevolgd. Het resultaat is een ijsverhaal en een aartslelijke architectuur.
De piepjonge spelersploeg had duidelijk moeite met de taal van Verhelst. Hij heeft verzen geschreven maar geen toneelstuk, waardoor het voor de acteurs onmogelijk is een evolutie in hun spel te realiseren. Verhelsts versie is een egotrip. Het etaleren van zijn talent ging voor op het belang van de productie, terwijl een toneelauteur een ingenieur moet zijn die aan een tafel een project ontwerpt dat door een groep wordt gebouwd.
Vulgair
De architectuur van de productie lijdt onder de zwakte van het stuk. Logisch, want zelfs de beste kok maakt van een mossel geen kreeft. Het decor is koel, de kostuums zijn vulgair en de actie mist visie en structuur.
Op een gegeven moment kleden alle acteurs zich tot op hun ondergoed uit, en drie minuten later kleden ze zich weer aan. Dat uit- en aankleden heeft geen enkele functie. Ter bestrijding van de verveling, waarschijnlijk. En waarom hebben de spelers microfoons opgespeld? Het gebruik van microfoons is een beschadiging van het kroonjuweel van toneel, de stem, en maakt dat vaak niet geweten is wie aan het woord is. Vooral in een Hollandse vorm van acteren, waarin mimiek en tragiek tot het absolute minimum is beperkt.
Na drie kwartier heb ik de zaal verlaten. Mijn liefde voor toneel is eindeloos, maar mijn geduld mag niet worden bespot. Al had ik net zo goed de voorstelling kunnen uitzitten. Want tussen het bestellen van een consumptie en de eerste slok stroomde de zaal leeg en koos het publiek voor de straat. In een ijzige stilte. De voorstelling had nauwelijks een uur geduurd. En dat is misschien nog het meest positieve punt van deze productie.
Guido Lauwaert
De Tijd
Een nieuwe generatie begaafde acteurs
Edward II(1593) van Christopher Marlowe, is een van de eerste historische drama's in de Engelse literatuur. De kern van het stuk is Edwards homoseksualiteit, de daaruit voortkomende gefrustreerdheid die zijn innerlijk verscheurt en de politieke gevolgen van zijn homoseksuele geaardheid. Tot ergernis van de politieke elite blijkt namelijk dat de vredelievende Edward zich niet laat manipuleren. Men vraagt zich dan ook af welke kant het uit moet met de monarchie. Peter Verhelst bewerkte voor NTgent deze grimmige tragedie tot Edward II, Ed is dead forever, yours. In de bewerking zijn de personages uit Marlowes Edward II teruggebracht tot zes rollen en is het taalgebruik, zoals al uit de nieuwe titel blijkt aangepast aan de huidige tijd. Edward II wordt bij NTgent dan ook niet zo zeer als een tragedie maar eerder als een postmoderne productie opgevoerd.
Kenmerkend voor het postmoderne theater in het algemeen is dat het verhaal niet meer gepresenteerd wordt volgens een plot en dat evenmin de psychologische ontwikkelingen van de personages belangrijk zijn. In postmoderne bewerkingen gaat het vooral om het bedenken van onverwachte interpretaties van bestaande toneelteksten. Om tot nieuwe interpretaties te komen worden daarbij vaak de bestaande conventies over bord gezet. Zo speelt Edward II zich bijvoorbeeld niet af in een gotisch kasteel maar in een ruimte die aandoet als een wachtkamer die sinds 1980 niet meer veranderd is. Een cola-automaat, een paar kuipstoeltjes en een glazenwand domineren de ruimte. De toneelspelers zijn jong en vreemd gekleed, hun kleding lijkt eerder naar de toekomst dan naar het verleden te verwijzen. Slechts een enkel kroontje maakt duidelijk dat we aan het kijken zijn naar een koningsdrama. Af en toe spreken de toneelspelers direct tot het publiek maar het grootste gedeelte van de avond wordt men genegeerd. Doordat er in een postmoderne stijl gespeeld wordt, staan de acteurs niet in dienst van de fictieve wereld zoals die door Marlowe omschreven werd maar staat vooral het gezelschap zelf centraal. Dit gezelschap is ter gelegenheid van de voorstelling Edward II gevormd door een nieuwe lichting van pas afgestudeerde jonge en veelbelovende toneelspelers uit België en Nederland.
Het is altijd interessant om een nieuwe generatie begaafde acteurs aan het werk te zien. Zeker als er bij zo’n project een talentvolle jonge regisseur betrokken is en als er gewerkt wordt vanuit een nieuw geschreven toneelbewerking. De regie van Edward II lag oorspronkelijk in handen van Domien Van der Meier. Deze regisseur (1974) timmert in België aardig aan zijn weg en heeft hier verschillende voorstellingen gemaakt die goed ontvangen zijn. Door persoonlijke omstandigheden moest hij echter afhaken en hebben de acteurs zelf het repetitieproces voortgezet. (Johan Simons werd bereid gevonden om een aantal repetities over te nemen.) Door het wegvallen van regisseur Van der Meier lijkt het de voorstelling te ontbreken aan verassende regievondsten of aan een duidelijke sturende hand. De voorstelling bestaat nu uit een aantal scènes en handelingen die elkaar als een kralenketting van gelijke schakels opvolgen. Op zich is dit geen ramp niet elke voorstelling hoeft per se bol te staan met vernieuwende ideeën. Bovendien is dit sinistere stuk van Marlowe volgens mij ook gebaat bij een gelijke aanpak van de scènes. Na de omstandigheden hebben de acteurs dan ook een goede voorstelling gemaakt, alleen het decor van oud corvee Mark Warning lijkt een vreemde eend in de bijt te zijn. Het toneelbeeld (waar overigens niets mis mee is) suggereert een andere voorstelling te bieden dan die men uiteindelijk voorgeschoteld krijgt. Als toeschouwer werd ik hierdoor onnodig op het verkeerde been gezet wat ten koste ging van mijn concentratie, waardoor ik het moeilijk vond om dit verhaal zonder psychologisch uitgewerkte personages te volgen. Ik denk dat de voorstelling zoals die nu geworden is beter tot zijn recht gekomen zou zijn op een leeg toneel of met een minimum aan decor. Ik kreeg nu onnodig het gevoel dat het (uitmuntende) decor de voorstelling bij elkaar hield, terwijl de acteurs bewezen dat ze ook alleen met de tekst (en de kostuums) een interessante voorstelling konden maken. Tijdens en ook nu nog na de voorstelling blijf ik echter nieuwsgierig naar welke voorstelling het dekoor dan wel verwijst.
Noël Beterams
ikhouvantheater.nl
Buitelen en dansen in 'Edward II' van NTGent
Een plastisch koningsdrama toneel Edward II, Ed is dead forever, yours door NTGent.
De Vlaamse schrijver Peter Verhelst heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een schrijver met theatrale potentie. Op papier ogen zijn zinnelijke teksten vol vleselijke metaforen topzwaar. Maar als een regisseur die orakeltaal in theatrale beelden kan pakken, dan levert dat iets moois op. Dat bleek bijvoorbeeld uit Richard III van ZTHollandia, uit Sonic Boom van Wim Vandekeybus, en ook uit Edward II, die NTGent de komende dagen in de Brakke Grond opvoert.
Verhelst bewerkte het koningsdrama van Shakespeare-tijdgenoot Christopher Marlowe ingrijpend. Zo beknopt als de plot geworden is, zo overwoekerend is Verhelst' poëtische metaforiek. Maar de kern bleef intact: het stuk gaat over de Engelse vorst die weinig belangstelling in het koningschap heeft. Hij gebruikt zijn macht vooral om met de - homoseksuele - liefde voor vertrouweling Gaveston 'een rijk van liefde' te stichten, waar hij aan ten onder gaat.
Zijn zoon Edward III neemt de heerschappij wel serieus. Het overschot aan liefde van Edward II wordt echter door het gebrek aan liefde van zijn zoon gecompenseerd, zodat het stuk eindigt met een grote slachtpartij. Het is kortom, net als in de stukken van Shakespeare, een kroniek van koningen die stuk voor stuk ongeschikt zijn om de kroon te dragen.
In Edward II, Ed is dead forever, yours, is het oorspronkelijke stuk teruggebracht tot een beknopte, plastische voorstelling waarin de lijflijkheid een grote rol speelt. De taal van de lichamen is vaak even belangrijk als die van de woorden. Acteurs buitelen over elkaar heen of dansen heen en weer. De piepjonge cast heeft de gestileerde regie goed in de vingers gekregen; in een enkel geval stoort het kunstmatige spel een beetje.
Maar wie de verantwoordelijkheid voor die regie draagt, blijft een beetje onduidelijk. De oorspronkelijke regisseur Domien van der Meiren - een jonge ontdekking van NTGent-leider Johan Simons - kon vanwege privé-omstandigheden zich nauwelijks met de repetities bezighouden. Daarna hebben de acteurs, de dramaturg en Simons de klus gezamenlijk geklaard. Het is daardoor niet helemaal duidelijk of we hier werkelijk te maken hebben met een nieuw regie-talent, of dat Edward II een geslaagd tussendoortje van Simons cs. is geweest.
Pieter Bots
Het Parool
Edward II : Edward is dood, en de rest ook
Koningsdrama blijft bloedeloos bij NTGent
Edward II: Ed Is Dead Forever, Yours had Domien van der Meirens eerste regie bij het nieuwe NTGent moeten worden. Wegens familiale omstandigheden kwam Johan Simons mee regisseren. Het is vooral zijn hand die in dit stuk te herkennen is. Na De asielzoeker en Platform is opnieuw voor een sterke vorm gekozen, maar ditmaal genereert die aanpak geen ontroering. De jonge cast acteert meer dan behoorlijk, maar heeft een kluif aan de hermetische tekst en de stugge enscenering waaruit alle spontaniteit geweerd is.
Edward II, het bloederige koningsdrama van Christopher Marlowe uit 1594, is in de versie van Peter Verhelst omgeturnd tot een gevecht met poëzie. Hier wordt gemind en gemoord met sonnetten.
In het decor, een wachtzaal met plastic zeteltjes en drankautomaat, overheerst de kleur rood. De kleur van passie, bloed dat door de aderen stroomt en bloed dat vloeien moet.
Het tragische verloop van Edward II wordt, letterlijk, geleid door twee kinderen: troonopvolger Edward III (Kristof Van Boven) en het Meisje (Nathalie Meskens). Zij introduceert de personages vanachter een glazen wand. Er wordt geposeerd als voor een staatsieportret: koning Edward II (Servé Hermans) met de koningin (Katja Herbers) en zoontje, geflankeerd door soldaat Mortimer (Tibor Lukacs) en kardinaal (Justus Van Dillen). Een traditioneel plaatje dat verstoord wordt door de komst van Gaveston (Fabian Jansen), de minnaar van Edward II. De koningin smeekt haar man: “Kijk naar mij”, maar hij heeft alleen oog voor Gaveston die onder hem ligt. Een homoseksuele liefde veroordeeld door de militaire macht, de opportunistische Mortimer, en door de Monseigneur, de geestelijke macht die door Edward II letterlijk bespuwd wordt.
De kinderen dreinen dreigend: “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet”. Zij weten hoe deze tragedie zal aflopen, ook al lijkt het gevaar voor de volwassenen aanvankelijk afwendbaar. “Alles is poëzie, alles komt goed”, zegt de koning. Hij kuiert hand in hand met Gaveston, beiden met buikje boven de boxershort. Ja, de poëzie vindt zo haar wanklanken in de realiteit. Edward II zal met de dood van Gaveston zijn idealisme moeten bekopen: “Het leven is te hard voor poëzie”.
De verhoudingen tussen de personages worden ingekapseld in strakke choreografieën. Bewegingstheater dat even vaak goedkoop aandoet (zoals de koningin die door de groep bijna van het podium wordt gedreven) als een rijk beeld oplevert (het getouwtrek om Edward III). De kinderen zijn de poppenspelers van deze marionettendans. “Ga maar dood”, zegt het Meisje. Ze geeft een zacht klopje en het hoofd van Gaveston knikt naar beneden. Nog drie te gaan, als in een aftelrijmpje. Alleen Edward III en het Meisje blijven over.
“Was zo graag samengevallen, maar iedereen viel apart, alleen wij sprongen naar de sterren”, besluiten ze. Het is ook het euvel waaraan deze Edward IIlijdt: een apart vallen van mooie plaatjes waarboven Verhelsts woorden blijven hangen, even ongrijpbaar als sterren.
Liv Laveyne
De Morgen
Edward II: Onbegrijpelijk intrigerend
Het decor van Edward II, Ed is dead forever, Yours is een wachtruimte met een glazen wand, drie deuren, een paar simpele stoeltjes, een afvalbak en een frisdrankautomaat. Op zich is er niets onheilspellends aan. Maar de allesdoordringende rode gloed waar het geheel in baadt, die maakt dat je het van het begin af aan niet vertrouwt. Dit rood moet haast wel een voorteken zijn van een bloederige afloop.
Een jongen en een meisje komen op. Schuchter stellen ze zich voor: hij is de kroonprins, Edward III, zij is gewoon het Meisje. Giechelend introduceren ze ook de andere personages: de koning, Edward II, diens geliefde Gaveston, de koningin en haar handlangers Mortimer en de Monseigneur. De homoseksuele liefde tussen de koning en Gaveston vormt volgens de laatste drie een bedreiging voor de monarchie en het vaderland.
Poëtisch
Edward II, Ed is dead forever, Yours is een radicale bewerking van het laatste stuk van de briljante zestiende-eeuwse toneelschrijver Christopher Marlowe - van wie wel gezegd wordt dat hij ook onder het pseudoniem William Shakespeare schreef. Het oorspronkelijke Edward II (1594) is een historisch drama dat de feiten nauwkeurig volgt. In Edward II, Ed is dead forever, Yours van de Vlaamse schrijver en theatermaker Peter Verhelst is de historiciteit van het drama echter niet belangrijk. Centraal staan de emoties die gepaard gaan met liefde en macht. Een groep piepjonge acteurs probeert hier gestalte aan te geven, en slaagt daar behoorlijk goed in.
Peter Verhelst (we recenseerden zijn roman Zwerm), bekend om zijn zinnelijke en poëtische taalgebruik, bewerkte Marlowe's stuk rigoureus. De verhaallijn is zo goed als ondergeschikt gemaakt aan de morele en emotionele dilemma's van de verschillende personages. Verhelst probeert, heel poëtisch maar soms moeilijk te volgen, inzicht te geven in hoe elk personage voor het blok wordt gezet en welke keuzes hij of zij vervolgens maakt. Ieder heeft zijn eigen subjectieve waarheid en daardoor is niemand goed of slecht.
Moord
Bewonderenswaardig aan de liefdesrelatie tussen Edward II (Servé Hermans) en Gaveston (Fabian Jansen) is de helderheid en complete eerlijkheid ervan. De twee mannen (met hun 25 en 23 jaar eigenlijk nog jongens) hebben elkaar domweg lief. Het is een lijfelijke en spirituele liefde zonder een spoortje ironie. Er valt geen speld tussen te krijgen, deze mannen kunnen niet zonder elkaar en tonen dat met een verterend nuchtere oprechtheid. In lyrisch-erotisch rijm bezingen zij hun liefde voor elkaar. Toch weten ze ook dat hun liefde niet eeuwig kan duren. "Het leven is te hard voor poëzie", zegt Gaveston, andere machten aan het hof voelen zich ernstig door hem bedreigd. Het duurt dan ook niet lang voordat de minnaar vermoord is. Als de koning daarop in woede ontsteekt, kost hem dat ook het leven.
Het is dan aan de kroonprins Edward III, een spannende en complexe rol van Kristof van Boven, om een uitweg te vinden en het koninkrijk te redden. Uiteindelijk neemt hij door middel van "Waarheid, durven of doen", een wrede, bloederige variant op het puberspelletje "Truth or Dare?", de touwtjes in handen. Vervolgens is het gruwelijk maar onontkoombaar dat hij zijn moeder doodt met een gedicht, en dat hij daarmee de liefde voor poëzie van zijn vader verraadt om zijn dood te kunnen wreken.
Onevenwichtig
Aan deze voorstelling hebben drie regisseurs gesleuteld, en dat is te merken. Regisseur Domien van der Meiren moest vanwege familieomstandigheden verstek laten gaan, dramaturg Paul Slangen en artistiek leider Johan Simons zijn ingesprongen. Het resultaat is bevreemdend, verwarrend, onevenwichtig en toch intrigerend. De speelstijl is nonchalant maar zeer nauwkeurig, evenals de tekstbehandeling. De - duidelijk hechte - groep jonge, zeer talentvolle acteurs slaat zich er kranig doorheen. De eindzin van de kroonprins en het meisje luidt: "Was zo graag samengevallen, maar iedereen viel apart, alleen wij sprongen naar de sterren". Deze zin is illustratief voor zowel het dramatische verhaal als de uiteindelijke voorstelling. Tekst, decor, mise-en-scène, het is allemaal niet samengevallen. En toch is Edward II, Ed is dead forever, Yours door de schoonheid van alle afzonderlijke elementen een sprong naar de sterren.
Sara van der Kooi
8weekly.nl