HartsTocht • Het Zuidelijk Toneel
Een theatrale ontdekkingsreis
Het Zuidelijk Toneel presenteert HartsTocht, een prikkelend theaterfestival vol avontuurlijke voorstellingen. Hier borrelen theaterideeën, gisten prille teksten en rijpen onbekende talenten. Hier worden nieuwe plannen onderzocht en onverwachte pareltjes getoond. Tijdens HartsTocht is niets vanzelfsprekend en alles mogelijk. Ga mee op avontuur. Wij zetten de deur naar ons hart voor u open.
HartsTocht toont nieuw werk van theatermakers uit eigen stal en van anderen waarmee Het Zuidelijk Toneel zich verwant voelt. Repertoire wat nog in ontwikkeling is, werk voor de toekomst. Of het nu grootse spektakels zijn of intieme tekstlezingen, in theaterzalen, op straat of ergens anders.
HartsTocht biedt theater over belangwekkende onderwerpen, van grootstedelijke thema’s tot persoonlijke verhalen, altijd sterk geworteld in het hier en nu. Daarom vinden we de ontmoeting met het publiek erg belangrijk. Wat houdt ons bezig, wat zijn onze gedeelde fascinaties en onze verschillen? Om dat gesprek op gang te brengen, worden de voorstellingen omlijst met discussies, workshops, inleidingen en nagesprekken.
Tijdens dit festival was ik in de volgende voorstellingen te zien
Analemma het verborgen straattheater
Matthijs Rümke ontwikkelde voor Theaterfestival Utopia in 2008 het concept ‘verborgen straattheater’. Dit jaar wordt dit verder uitgewerkt. U ziet de acteurs op een plein en hoort ze via een koptelefoon. Ú weet dat er een voorstelling gespeeld wordt, maar toevallige passanten weten dit niet.
tekst Marcel Osterop regie Matthijs Rümke uitvoerend regie Arthur Kneepkens spel Justus van Dillen, Nanette Edens, Mark Kraan, Constance Kruis, José Kuijpers, figuranten uit de stad, e.a.
Gemaakt om te vergeten een voorstelling in strijd met de vergetelheid
Soms zijn we gelukkig. Soms zijn we het niet. En soms weten we niet zo goed hoe het met ons is. Gelukkig zijn er altijd de anderen. Die hebben een beter beeld van ons. Dan praten we wat. Of we luisteren gewoon. Naar wat de anderen ons te zeggen hebben. Gemaakt om te vergeten: een eerste proeve van de nieuwe tourneevoorstelling (september 2009) van Marcel Osterop over koffie drinken in de zon, eten met je vrienden en alleen in de auto zijn. En af en toe een relatie. Met zomaar iemand. In bed of op de bank.
tekst & regie Marcel Osterop spel Justus van Dillen, Constance Kruis, Dimme Treurniet en Heike Wisse vormgeving Judith Abels
Humeuren van de stad
Paul Pourveur schrijft een vierluik. Bezoekers maken een reis langs vier plekken in de stad, zoals een nachtclub, een winkelstraat, een drukke weg en een appartement. Deze plekken verbeelden de humeuren van de stad: het opvliegende, het melancholische, het temperamentvolle en tot slot het onverschillige.
tekst Paul Pourveur regie Matthijs Rümke spel Ruben Brinkman, Justus van Dillen, Mathieu Güthschmidt, Nanette Edens, Mark Kraan, José Kuijpers, Lotte Lesage, Marcel Osterop, Matthijs Rümke, Dimme Treurniet, Annelien van Binsbergen en Heike Wisse
Een feestelijk slotakkoord in de grote zaal
Artistiek leider Matthijs Rümke gebruikt tijdens de feestelijke slotavond de grote zaal voor een mix van ingrediënten. Variërend van theatrale fragmenten tot journalistieke elementen, zoals interviews met lokale en landelijke gasten. De avond mondt uit in een feestelijke afsluiting van het festival.
concept Mark Kraan en Matthijs Rümke spel het gehele ensemble
Pas op, aan dit stuk wordt nog gewerkt
Nieuwe teksten, eerste proeven en een stille terugkeer, het nieuwe theaterfestival Hartstocht van Het Zuidelijk Toneel zoekt onverschrokken het experiment op. Vorig jaar heette het festival nog Utopia.
Nu dus Hartstocht, een naam die meer recht doet aan de stoutmoedigheid waarmee hier theater ontwikkeld wordt.
Met Hartstocht probeert de Eindhovense groep de binding met de regio te versterken. Het reizend festival bestaande uit tien voorstellingen – vooral teksttheater, maar ook een locatievoorstelling en een grote verhaleninstallatie – doet zes zuidelijke steden aan. Als eerste was Tilburg aan de beurt. Hier konden de theatermakers hun work in progress voor het eerst aan publiek vertonen.
(...) Tekenend voor het Hartstocht-festival is het wel. Pas op: hier wordt gewerkt. Een waarschuwing als deze zou hier niet misstaan.
Ook toneelgroep Cargo – een jonge afsplitsing van Het Zuidelijk Toneel – geeft een voorproefje van iets dat volgend seizoen wordt uitgewerkt tot een echte voorstelling.
Er moet door schrijver en regisseur Marcel Osterop beslist nog flink geschaafd worden aan Gemaakt om te vergeten. Bijna elke scène van dit zwartgallige relatiedrama met een sporadische komische inval is op de een of andere manier te lang, te slepend of gewoon te saai.
Op papier is het gegeven wel boeiend. Vier jonge mensen komen bij elkaar om de verjaardag van een gezamenlijke, op sterven liggende vriendin te vieren. Dat gaat gepaard met alle onverwerkte gevoelens en emoties van dien.
Maar vooralsnog is de voorstelling een zware en moeizame exercitie. Het zou wat lichtvoetiger en dynamischer mogen allemaal. In weerwil van uitstekende acteurs als Justus van Dillen en Dimme Treurniet, is het nu te onvoltooid. Typisch Hartstocht.
Vincent Kouters
De Volkskrant
De stille weemoed van een champagnebar
Het verkeer van Tilburg raast dwars door het toneelspel heen; een pizzakoerier maakt een slalom. Op de vluchtheuvel staat een jongeman. Aan de andere kant van het kruispunt een jonge vrouw. De laatste twee horen bij Het Zuidelijk Toneel en vertolken twee wanhopige stadsbewoners in het stuk Humeuren van de stad door Paul Pourveur. Autos en pizzakoerier zijn toevallige passanten.
Deze scène vormt een van de sleutels tot het Theaterfestival Hartstocht, dat Het Zuidelijk Toneel (HZT) de aankomende maanden brengt in zes zuidelijke steden. Artistiek leider Matthijs Rümke wil nieuw Nederlands repertoire uitproberen, en stuurt zijn gezelschap naar de uithoeken van de stad. Niet langer is theater uitsluitend in schouwburgen te zien, maar overal waar, zoals Rümke het uitdrukt, de architectuur van de stad invloed heeft op de gemoedstoestand van de mensen die er wonen. Ook de inwoners van de stad zijn deelnemers. In het hart van Tilburg, op de Heuvelring, staat de installatie Boom. Een acht meter hoge kubus van ragfijne koorden van ijzerdraad, versierd met percussie-instrumenten, biedt de mogelijkheid aan stadsgenoten tot het vertellen van hun verhaal. De geheimzinnige jongeman Ben nodigt hen daartoe uit.
Het idee van Pourveurs Humeuren van de stad is boeiend. De toeschouwers dwalen als een groep ontheemden door de stad, luisterend via koptelefoons naar spelers die op een straathoek, in een winkelgalerij of appartement een soms grillig, dan weer poëtisch toneelspel opvoeren. Maar de falende techniek en het logistieke gedoe dingen ernstig af op de kwaliteit. Wachten, dralen en suizende koptelefoons zorgen ervoor dat de niet meer dan zeventig minuten echt theater worden gerekt tot vier uur rondhangen.
Dat is jammer voor Pourveurs geconcentreerde tekst en het krachtige spel van de acteurs. De temperamenten van de stad zijn, in Pourveurs visie, ook de menselijk humeuren: cholerisch, sanguinisch, melancholisch en flegmatisch. Cholerisch is het drietal kinderen dat zojuist van de begrafenis van hun vader komt, architect van een winkelgalerij, dit perfide monument van consumentisme. Dochter en twee zoons vechten een verbeten strijd uit over de erfenis. Spel en werkelijkheid vloeien in elkaar over: toeschouwers en acteurs bevinden zich in dezelfde winkelgalerij. Als het gaat over raampartijen, dan zien we die. Elders, op een bovenverdieping, dreigt een dochter zichzelf in de dodenstad te begeven door naar beneden te springen. Ondertussen houdt vader het met een andere vrouw. Gedoemd hedendaags ouderschap. Ik keek naar de bijna-springende dochter en kreeg hoogtevrees in haar plaats. Wat locatietheater al niet vermag.
Het mooist verwoorden auteurs en spelers de melancholie, in een champagnebar. Animeermeisjes met wie je niets mag doen, behalve duur drinken, en mannen die hun huwelijksverdriet en eenzaamheid pogen te vergeten, vergezellen elkaar aan de bar tot diep in de nacht. Weemoedige tekst, mooi van sfeer; zo overrompelend kan locatietheater ook zijn. In die duistere, ondergrondse en schaars verlichte bar transformeren de spelers melancholie tot de grondtoon van de stad.
Champagnedrinken heeft opeens niets vrolijks meer.
Kester Freriks
NRC Handelsblad
Het Zuidelijk Toneel verlegt grenzen
Plaatsen die je dagelijks doorkruist, mensen die je achteloos voorbijgaat. Stadsbewoners zijn kuddedieren en individualisten tegelijk en nemen doorgaans alleen waar wat zij willen zien. We hebben het allemaal veel te druk met onszelf om ons ook nog een bezig te houden met de levens van anderen. Van dat gegeven maakt Het Zuidelijk Toneel slim gebruik in het stuk Analemma dat zaterdag te zien was in winkelcentrum De Arena in Den Bosch.
Voor zo´n theaterstuk is eigenlijk verrassend weinig nodig. De straat is podium en decor tegelijk en het winkelend publiek is de theatermakers van dienst als gratis figuranten.
De toeschouwers kunnen gewapend met draadloze koptelefoons via een radiozender het verhaal helemaal volgen. Soms is het even zoeken wie de spelers zijn en wie argeloze voorbijgangers, maar de prettige vertelstem geeft behulpzaam aanwijzingen.
Dit theatrale experiment was een van de verrassingen van Het Zuidelijk Toneel tijdens festival HartsTocht, dat drie dagen in Den Bosch stond met onder meer de prachtige verhaleninstallatie Boom van Lucas De Man.
De Arena met zijn trappen en verdiepte ligging lijkt geschapen voor een voorstelling als deze. Het publiek kan van bovenaf goed volgen wat zich in de ´kuil´ beneden afspeelt. En de voorbijgangers lijken zich nauwelijks bewust dat er iets aan de hand is. Ideale figuranten!
Op zondag 24 mei speelde Het Zuidelijk Toneel Analemma voor het eerst langs de Schouwburgring in Tilburg tijdens festival HartsTocht. Het was toen nog vooral werk in uitvoering en de bezoekers van de voorstelling kregen de regie-aanwijzingen er gratis bij. Dat bood een leuk kijkje in de theaterkeuken.
Daarna is Analemma te zien geweest in Breda en Eindhoven en zaterdag stond het in Den Bosch. Het stuk heeft zich op een interessante manier ontwikkeld en laat zien dat onder invloed van technische mogelijkheden het toneel een enorme stap kan zetten. Mooi is vooral dat het verhaal mee kleurt met de plaats waar het staat. In Tilburg langs de drukke Schouwburgring deed ook het snelverkeer mee en was het podium bijna eindeloos. De voorstelling in Den Bosch was juist heel intiem door de begrenzing van het winkelcentrum.
De tekst van Marcel Osterop is zowel speels en luchtig als poëtisch en filosofisch. Het gaat over aantrekkingskracht en liefde. Het is alsof er iets inde lucht hangt, dat mensen midden in een voortrazende wereld eindelijk naar elkaar laat kijken en bij elkaar stil laat staan. Het begint met een jongen met een rode capuchon die een boek leest, waarin hij maar niet vordert. Een meisje spreekt hem aan en dan groeit er iets moois, tussen hen, maar ook tussen de andere spelers.
Uiteindelijk blijkt in het boek hun eigen verhaal te staan en spelen zij het boek. Een grappig Droste-effect, dat aan het denken zet over de kringloop van het leven. In de uit vier korte stukken bestaande Humeuren van de stad ging het publiek (donderdag- en vrijdagavond) eveneens met koptelefoons op stap. Ook hier bleek hoe weergaloos leuk het is om een levende en bewegende stad als decor te gebruiken. Een mooi experiment.
Mieske van Eck
Brabants Dagblad
Schijnbaar affe voorstelling mag onderhuidser
Gemaakt om te vergeten - tekst & regie: Marcel Osterop
Volgend jaar mag de tekst op tournee. Nu al staat Gemaakt om te vergeten in festival Hartstocht als schijnbaar affe voorstelling, met vier acteurs en een enscenering met een lange feesttafel, 'spaghettislingers' en een keukenblok vol kleurrijke gerechtenfoto's. Een oordeel vellen zou bepaald niet netjes zijn. Maar de eerste tekenen zijn niet onverdeeld gunstig.
Marcel Osterop maakte de afgelopen seizoenen veel indruk met zijn eerste teksten, vooral door zijn prachtige spreektaal en ook door zijn goede gebruik van het 'tussen de regels door'. Tot nog toe was het: wat je ziet gebeuren is niet per se wat je hoort gebeuren. Er gebeurde bovendien niet veel, maar de situatieschetsen waren allemaal even raak in hun intelligente eenvoud. Dat stond samen met het sterke spel van een groep jonge acteurs garant voor een spannende voorstelling.
Met die taal zit het voor het overgrote deel ook nu wel weer goed, inclusief opnieuw een paar even originele als maffe metaforen; 'mijn hersens zijn net brokkelkaas' en van die dingen meer. Qua receptuur van het menu mag er nog even naar gekeken worden, misschien. Maar het grootste probleem met de tekst en hoe die op dit moment op scène is gezet, is dat het meer dan in vorige Osterop-teksten what you see is wat you get is. Dat de relaties meer expliciet dan impliciet, meer bovenhuids dan onderhuids en dus minder wringend en confronterend zijn.
Natuurlijk, we komen niet binnen met een uitlegje, zo goed snapt de jonge auteur wel hoe theater werkt. We leren gaandeweg wat er aan de hand is met de vier mensen die we op de vloer zien. Maar dan weten we ook al snel hoe hun relaties ten opzichte van elkaar zijn en ook ten opzichte van de grote afwezige, een jonge vrouw wier verjaardag wordt gevierd met een etentje van haar beste vrienden, inclusief twee exen van haar, van wie er eentje nu met een goede vriendin van haar gaat. Enige raadsel is aan welke ziekte die vrouw lijdt, maar wie goed kijkt en luistert komt daar ook wel achter. En met dat gegeven op zich is niet zo heel veel gedaan; het geeft, so to speak, niet veel 'voedsel voor de geest', behalve misschien het fantastische lied uit 'Sondevoeding, the Musical'. Doordat de acteurs, dezelfde als de mensen met wie Osterop eerder werkte, daarnaast in hun spel geregeld aan de grote kant van het spectrum gaan zitten en alles nog wat gekker maken dan het is, dreigt Gemaakt om te vergeten op momenten wat al te hilarisch te worden en wordt het nergens zo tragisch als het zou moeten zijn. Ze zeggen het wel, maar je doorvoelt het niet.
Kortom: op dit prille moment in het proces is de voorstelling nog niet zo fascinerend als bijvoorbeeld Een soort van mooi of zo heerlijk onderhuids als Gewürztraminer.
Nóg niet, want gelukkig heeft TG Cargo, zo heet de groep van Marcel Osterop binnen HZT, nog flink de tijd om te schaven, te zoeken, te verdiepen en te spelen met het materiaal. De groep en haar leider hebben meer dan genoeg talent om het publiek dat straks in de tour komt kijken opnieuw een aangenaam onaangename ervaring te bezorgen.
Moon Saris
8weekly.nl
Speeltuin van Zuidelijk Toneel
De drukte van de stad. Wie zijn al die mensen? Waar gaan ze heen? En waar denken ze aan? Stel je toch eens voor dat je de boel even zou kunnen stilzetten. Om in te zoomen op een paar van die toevallige voorbijgangers en te luisteren naar wat er in hen omgaat.
Dat kan in de locatievoorstelling Analemma. Op een druk plein neemt het koptelefoons dragende publiek plaats op houten bankjes, terwijl de wereld om hen heen gewoon doordraait. We maken nader kennis met een aantal van die anonieme voorbijgangers en zien onderlinge verbanden ontstaan. De tekst van Marcel Osterop is luchtig, erg geestig en een tikje filosofisch. Het levert een lieflijk tafereel op dat de straat tijdelijk een vleugje roze kleurt.
Het charmante Analemma maakt deel uit van theaterfestival HartsTocht, een speeltuin waarin acteurs, schrijvers en regisseurs, verbonden aan Het Zuidelijk Toneel, naar hartenlust mogen experimenteren. Soms lukt dat en soms niet. Er zijn voorstellingen te zien die het niveau lezing amper ontgroeid zijn, maar ook stukken die zo goed als af zijn. In het verlengde van Analemma ligt Humeuren van de stad, waarbij het publiek (opnieuw) met koptelefoons wordt meegevoerd naar vier verschillende locaties en daar te zien krijgt wat de invloed van een stad kan zijn op het gemoed van zijn inwoners. De teksten van Paul Pourveur zijn echter niet alleen een stuk cynischer (met thema’s als flegma, woede, melancholie en passie), het concept werkt hier helaas ook minder goed. Het werk van de schrijver vereist een bepaalde mate van concentratie, waardoor het nu vooral de strijd aangaat met de omgeving, in plaats van ermee samen te smelten. (...)
Esther Kleuver
De Telegraaf
Achter de schermen van de theatermaker
TILBURG - Tijdens Theaterfestival HartsTocht stalt Het Zuidelijk Toneel als een marktkoopman zijn verse waar uit, zo bleek dit weekend in Tilburg. Het aanbod: voorstellingen in de schouwburg en Theater De NWE Vorst die al tot bloei zijn gekomen, een productie die nog te onrijp is om aan de man te brengen, een nauwelijks ontkiemde, maar veelbelovende verhandeling van José Kuijpers over de Oostenrijkse psycholoog Wilhelm Reich én een smakelijke mix van hoogstaande teksten en uitstekende acteurs in de binnenstad.
Tijdens het driedaags reizend festival kan het publiek een kijkje nemen achter de schermen van Het Zuidelijk Toneel en ziet het voorproefjes van voorstellingen die nog verder ontwikkeld zullen worden.
(...)Minder geslaagd is 'Gemaakt om te vergeten' van Cargo, het jongerengezelschap van HZT. Daar moet nog flink aan gesleuteld worden. Het thema belooft, maar het verhaal over vier vrienden die de verjaardag van hun afwezige en zieke vriendin (eetproblemen) vieren met een etentje beklijft niet. De voorstelling is traag, kent nauwelijks verrassingen en komt niet over bij het publiek. (...)
(...) HartsTocht speelt zich deels af in de openlucht. Géén plat vermaak, maar met 'Humeuren van de stad'vier scènes gebaseerd op scherpe, razendknappe teksten van Paul Pourveur. In overdekte winkelstraat de Emma Passage ziet het publiek twee broers en een zus die na de begrafenis van hun vader, die architect was, een van zijn ontwerpen bezoeken. "Familie, je kunt ze tien keer begraven, maar ze blijven terugkomen", schampert een broer. Het publiek hoort de acteurs praten, fluisteren en ruziën door koptelefoons, dat geeft een bijzonder intiem effect.
Joost Goutziers
Brabants Dagblad
Festival HartsTocht - Alles wat het theaterhart begeert
Ook dit jaar doet festival HartsTocht van Het Zuidelijk Toneel, als afsluiter van het theaterseizoen, weer een aantal Brabantse en Limburgse steden aan. Tilburg is het toneel voor de aftrap, waarna ook Breda, Eindhoven, Den Bosch, Roosendaal en Heerlen aangedaan zullen worden.
‘HartsTocht': dat schept verwachtingen en leent zich voor vele interpretaties. In de woorden van Matthijs Rümke, artistiek leider van HZT: 'Ons hart ligt er in, en zo mag het heten ook.' Theater recht uit het hart dus, maar het is meer dan dat. HartsTocht is de kans voor jonge, nieuwe theatermakers om zich aan het publiek voor te stellen en voor de meer ervaren vaklui om te experimenteren met nieuwe teksten en inzichten. Rümke: 'Dit festival maakt het mogelijk om onze dromen te realiseren.'
HartsTocht is ook een festival van de stad. Het is een tocht langs de theaters van de stad en soms vormt de stad ook letterlijk het toneel voor deze voorstellingen. Sommige voorstellingen zijn al af en zullen volgend theaterseizoen in de theaters staan, terwijl andere nog erg in de kinderschoenen staan en nog een hele weg af moeten leggen voordat ze op het repertoire komen. Of u nu gaat voor een voorproefje van het komende theaterseizoen, wilt genieten van nieuw talent, of wilt ontdekken welke geheimen van de stad de voorstellingen bloot zullen leggen, HartsTocht is een festival naar het hart van iedere theaterliefhebber.
Wat festival HartsTocht anders maakt dan andere festivals, is dat het wordt georganiseerd door één club, namelijk Het Zuidelijk Toneel. De acteurs hebben een zeer druk weekend achter de rug omdat ze dan weer in de ene, dan weer in de andere voorstelling stonden. Na een paar voorstellingen zijn het dus bekende gezichten geworden. Van de ene kant komt het festival daardoor over als een beetje klein en beperkt, maar van de andere kant geeft het ook een soort ‘familiegevoel'. Na drie dagen voelt het alsof je de acteurs persoonlijk kent en wordt het steeds verrassender te zien in de huid van welk personage ze straks weer zullen kruipen.
Ook moet HartsTocht vooral worden gezien als een interessant kijkje in de theaterkeuken. Veel voorstellingen zijn als het ware previews van wat ooit een echt theaterstuk moet worden. Hierdoor verlaat je als publiek soms een beetje onverzadigd een locatie omdat je het idee hebt dat er nog zoveel meer te zien en te beleven is. Toch is HartsTocht zeer de moeite waard, deels vanwege de zeer intieme sfeer en deels omdat je getuige bent van een heel proces. En geef toe, hoe vaak krijg je die kans?
Linda Mous & Moon Saris
8weekly.nl
Rondstruinen door humeuren
Humeuren van de Stad - Tekst: Paul Pourveur / Regie: Matthijs Rümke
De stad is een levend, ademend lichaam met uiteenlopende lichaamsfuncties, aldus Paul Pourveur, tekstschrijver van Humeuren van de Stad. Dat idee heeft hij verbonden aan de manier waarop men in de Griekse oudheid dacht over de gemoedstoestand van de mensen. Op vier locaties in de stad worden de vier gemoedstoestanden verbeeld, gebaseerd op de vier lichaamssappen die Hippocrates de mens toedichtte: bloed (passie), gele gal (woede), zwarte gal (melancholie) en slijm (emotieloze kalmte).
De voorstelling begint op een druk kruispunt, het platform voor kalme emotieloosheid. De twee spelers, een man en een vrouw, proberen alleen en zonder emoties hun leven door te komen, menselijk contact schuwend. Wanneer er dan toch contact gemaakt wordt, lijkt het alsof ze ieder nog steeds hun eigen mentale eilandje bewonen. Dit wordt mooi verbeeld door de posities van de acteurs, meters van elkaar af, naar elkaar schreeuwend boven de drukte van het verkeer. Wat volgt is een 'gesprek' vol onbegrip en miscommunicatie. Een samenspel waarin beide personages horen wat ze willen horen, of juist niet willen horen. Hierdoor komt in plaats van emotieloosheid, juist een verloren eenzaamheid naar de oppervlakte en ontstaat een wederzijds begrip door onbegrip.
De tweede locatie is een leeg winkelcentrum, gebouwd door de vader die net is begraven door twee broers en een zus. De woede staat hier centraal. Woede over de consumptiemaatschappij, de erfenis, jaloezie en ontrouw. Ieder heeft zo zijn eigen manier van omgaan met woede. De ene broer begrijpt het allemaal niet. Wat zo'n mooie, rijke vrouw nu met zijn broer moet? Waarom zijn vader zo'n paleis van consumptie moest bouwen? Hij ziet woede als een houvast, een manier om te overleven. De zus daarentegen zegt juist alles te begrijpen. Ze begrijpt de intenties van haar vader, de liefde, verantwoordelijkheid en haar woede helpt haar goede ideeën te krijgen. De tweede broer neemt echter afstand van alles. Hij wíl het allemaal niet begrijpen. Begrip leidt tot woede en woede creëert alleen maar meer obstakels. Hij kiest ervoor zijn leven koel en terughoudend te leven en overal zijn excuses voor aan te bieden, zelfs wanneer hij hoort van de relatie tussen zijn vrouw en zijn broer. Het kille, lege winkelcentrum is de perfecte locatie voor deze emotie waarop ieder zijn eigen vorm van woede kan projecteren.
Passie staat centraal op de volgende locatie, een leeg appartement uitkijkend op een stadsplein. Naast vader en twee dochters, speelt ook de stad een belangrijke rol in deze voorstelling. De ene dochter, geobsedeerd door de dood, houdt van deze 'spookstad' waar het na 11 uur helemaal leeg is in de straten. De andere dochter vindt dit juist bedrukkend en pakt haar koffers om met haar vriend samen de wereld in te trekken om zich volledig vrij te voelen. Intussen staat vader voor verschillende keuzes. Zijn minnares of zijn dochters? Zijn dochter laten gaan of tegenhouden? De ene dochter, of de andere?
De laatste halte op onze reis door de stad en bijbehorende emoties is een champagnebar waar melancholie hoogtij viert. Een acteur die het allemaal niet meer ziet zitten met zijn werk en vrouw en een oudere prostituee op zoek naar haar laatste klant vormen het middelpunt van de voorstelling. Vol melancholie denken ze beiden aan keuzes of het gebrek daaraan. Ze hebben elkaar niets te bieden, maar misschien ligt daarin juist de bevrijding.
Humeuren van de Stad brengt het publiek naar verrassende locaties die perfect aansluiten op de verwoorde en verbeelde emoties. Pourveurs teksten zijn indringend, vol woordspelingen en mooie metaforen, maar een enkele keer iets te pathetisch om echt goed te volgen. De teksten in combinatie met de actie, houden de aandacht echter wel vast. Ondanks wat technische probleempjes en het soms wat lange wachten die gepaard gaan met een première, weet Humeuren toch sterk te boeien en staat garant voor een wonderlijke toneelervaring.
Linda Mous
8weekly.nl
Mensen kijken... maar dan anders
Analemma - Tekst: Marcel Osterop / Regie: Matthijs Rümke
Daar zit je dan, net als half Nederland op een terrasje, lekker in het zonnetje, mensen te kijken. Het verschil tussen jou en de andere genieters is dat jij je ervan bewust bent dat er zich voor je een toneelstuk afspeelt waar de rest van het winkelend publiek geen weet van heeft.
Analemma van Marcel Osterop zit midden in de repetitiefase en dat is dus ook precies waar je als publiek terecht bent gekomen: in een repetitie. De eerste voor publiek. Een vertelster met mooi Vlaams accent richt onze aandacht op de jongen met de rode capuchon die een boek staat te lezen. Intussen geeft zij achtergrondinformatie over de verschillende mensen die er langslopen of -fietsen. Het is een spel. Een spel voor het publiek om uit te vinden welke mensen er nu bij het stuk horen en wie er zomaar onbewust in een toneelstuk terecht is gekomen. En een spel om te zien of en hoe onbedachtzame voorbijgangers op dit alles reageren. 'Wat nou als iemand die acteur met de landkaart aanspreekt om hem te helpen zijn weg te vinden? Dat kan niet de bedoeling zijn.' Totdat door de koptelefoon klinkt: 'Dames en heren, hier spreekt de regisseur. Kunnen alle acteurs zich hier even verzamelen alsjeblieft.' Wat volgt zijn tips over timing, de locaties en de manier waarop bepaalde zinnen gezegd dienen te worden, waarna het stuk weer wordt opgepakt vanaf een eerder punt.
Na een half uurtje is het weer voorbij en staat een volgende groep klaar. In deze korte tijd is echter al wel duidelijk dat het hier gaat om een leuk en interessant theaterexperiment met veel potentie. Het samenspel van vertelster, acteurs en onwetende passanten is spannend en intrigerend en daagt je als publiek uit om, al is het van een afstandje, echt op te gaan in wat zich afspeelt. 'Jammer dat dat stel met al die tassen de cue de tweede keer miste,' merkt één van de toeschouwers op. 'De eerste keer ging dat wel goed.' 'Nee,' antwoordt een ander, 'het stel was de eerste keer juist te vroeg. Die mensen waar jij het over hebt, hoorden er helemaal niet bij!'
Linda Mous
8weekly.nl