Huisgoden • Wittenbols Schrijft Ligthert Regisseert
Overlevers in een volkse tragikomedie op locatie
'Huisgoden' is een ontroerende en humoristische voorstelling van Peer Wittenbols en Rob Ligthert, in het kader van het honderdjarig bestaan van het Nederlands Openluchtmuseum.
Een fraaie cast voert ons naar galerijflat De Hemelhof, ergens in Nederland. De flat wordt gesloopt in het kader van de stadsvernieuwing. Het grootste deel van de bewoners is al vertrokken. Een paar bewoners zijn er nog, smachtend wachtend op de sleutel van de toegezegde huurwoninkjes in Boschstaete, een fonkelnieuwe Vinexwijk. De sloopdatum nadert, maar dan blijkt de aannemer failliet. De achterblijvers worden desondanks door de woningcorporatie gesommeerd om goedschiks dan wel kwaadschiks De Hemelhof te verlaten.
Een caleidoscopisch portret van een ontheemde gemeenschap, tegen de achtergrond van een immer bouwend Nederland.
tekst Peer Wittenbols regie Rob Ligthert spel John Buijsman, Marisa van Eyle, Justus van Dillen, Ad Knippels, Pim Lambeau, Phi Nguyen en Barbara Sloesen foto's Beer Buijsman
Grappige dialogen in een sloopflat ★★★
In Formerum aan Zee staat voormalig hotel Het Punthoofd, nu een verpauperd, half gesloopt gebouw. Tegen die achtergrond speelt Huisgoden, de nieuwe voorstelling van Rob Ligthert en Peer Wittenbols. De locatie is prachtig. We kijken tegen een duintop aan waar het hotel dienst doet als galerijflat De Hemelhof waarvan de bewoners moeten vertrekken vanwege de sloop.
We maken kennis met moedertje Kortebos en haar 59-jarige inwonende zoon. Zij verhuist naar Avondweelde en hij zal voor het eerst voor zichzelf gaan zorgen. Mevrouw Kortebos dementeert en zoon Cor is wat wereldvreemd en droomt van een zangcarrière als cowboy Dan Forrest. De twee zijn voortdurend naar elkaar op zoek en houden zo elkaar gevangen. Jordy en Melanie Stornebrink verwachten een kind. Veertiger Eva van der Neut is verlaten door haar Afrikaanse man. Dan is er ook nog de Chinese Pu San die snel hoopt terug te keren naar vrouw en kinderen in China en tevergeefs bij andere flatbewoners poogt zijn uitgeleende geld terug te krijgen.
De dialogen zijn grappig, maar zitten soms wat veel tegen het cabaret aan met woordspelige elementen. Het volkse karakter van deze types wordt in de vlotte spelregie goed inhoud gegeven. Deze variant op het Schaep met de vijf poten is echter ook nogal clichématig. Zo is er ook nog een stuurloos, zachtaardig personage die kapper is en dus homoseksueel. Het lastigst bij deze voorstelling is echter de tekst waarin geen heldere keuzes zijn gemaakt waardoor het verhaal je ontglipt. De personages zijn dun en blijven vooral karikaturaal. Het verhindert dat je met deze mensen gaat meevoelen.
Toch valt er genoeg te beleven aan Huisgoden. Keimpe de Jong kleurt subtiel in met muziek die soms, net als de jaren-vijftig-organist Cor Steyn, lekker lullig klinkt maar even zo makkelijk overgaat in de Doors-klassieker Riders on the storm en Wouldn’t it be nice van de Beach Boys, op hilarische wijze aandoenlijk gezongen door cowboy John Buijsman. Een vondst is de 83-jarige Pim Lambeau die de demente oude dame speelt. Het mooist is de voortdurend zwaar opgefokte en daardoor zeer komische Jordy van Justus van Dillen die ook in Dinner with dad van Lucas De Man opviel. Hij maakt van Jordy Stornebosch een geweldig nummer.
Het duo Wittenbols/Ligthert maakte in hun tijd bij Toneelgroep Oostpool al producties op locatie en is dat ook daarna blijven doen, onder meer met het schitterende Aurora dat bij Het Zuidelijk Toneel werd geproduceerd. Zo sterk is deze Huisgoden bij lange na niet, maar dankzij de sterke acteerprestaties is dit wel een geschikte zomerfestivalvoorstelling.
Jos Schuring
Theaterkrant.nl