Guus Kuijers ‘Polleke’ is ook op toneel een ontwapenend meisje ★★★★★

„Ik wil niet huilen”, zegt Polleke tegen het eind van de eerste familievoorstelling van NTjong en het Nationale Toneel. Ze zegt het als haar opa dood is. Maar ze had het ook kunnen zeggen toen haar drugsverslaafde vader weer tegen haar loog, of toen haar Marokkaanse vriendje het uitmaakte omdat hij wordt uitgehuwelijkt. Eigenlijk hadden alle personages het de hele tijd kunnen zeggen; de tekst ligt als subtekst zo ongeveer onder de hele voorstelling. 
Er wordt dan ook nauwelijks gehuild in Polleke, ondanks dat het echt niet allemaal zo vrolijk is. In plaats daarvan slaat iedereen zich onverschrokken, of zoekend, of hoopvol door het leven. Polleke (Sallie Harmsen) voorop. 
De volwassenen rondom Polleke weigeren verantwoordelijk te zijn en leunen op Polleke waar dat eigenlijk andersom zou moeten zijn. Maar godzijdank zijn de volwassenen geen clichématige badguys. Ze ploeteren en proberen, zoeken houvast en laten daarbij steekjes vallen. Ze zijn kortom menselijk. En te midden van al dat volwassen gehannes probeert Polleke te worden wie ze is. 
Jorieke Abbing bewerkte de beroemde boekenreeks van Guus Kuijer meesterlijk. Het wemelt van de pijnlijk onafgemaakte dialogen en ontwapenende uitlatingen. En regisseur Noël Fischer weet in haar eerste grotezaalregie precies de juiste toon te vinden voor de levensgrote thema’s die deze voorstelling rijk is. Geloof, liefde, dood, loyaliteit, vriendschap, opgroeien, loslaten en voor jezelf kiezen; het wordt allemaal met rake, relativerende humor gespeeld. En met heel veel ingehouden emotie. Dat werkt.

NRC Handelsblad

Pollekes levensverhaal kruipt onder je huid ★★★★

De samenwerking tussen het Nationale Toneel en NTjong, voorheen jeugdgezelschap Stella Den Haag, werpt zijn vruchten af. In de familievoorstelling 'Polleke' maken topacteurs hun debuut in het jeugdtheater en ook met het decor pakt het NT groots uit. Maar het mooist is het verhaal, waarin je helemaal wordt ondergedompeld. 
'Polleke', naar de bekroonde boekenserie van Guus Kuijer, is een actuele familievoorstelling over een meisje met gescheiden ouders, een Marokkaans vriendje en een drugsverslaafde vader. Sallie Harmsen speelt een hartveroverende Polleke. Ze trekt je tweeënhalf uur lang mee in haar gevoelsleven, gedachtesprongen en eigenwijze blik op de wereld. Als je na afloop het theater uitloopt, zie je het leven nog steeds door de bril van Polleke. Ook de andere acteurs overtuigen. Majd Mardo is een energieke en aandoenlijke Mimoen (Pollekes vriendje). Moeder Tina (Mirjam Stolwijk) zet een stoere blonde vrouw neer, die tot afgrijzen van Polleke verliefd wordt op de meester van school. 
De relatie met vader Spiek (Justus van Dillen), die in een rafelige bontjas rond de flat scharrelt, maakt dat Pollekes levensverhaal onder je huid kruipt. Het samenspel van Harmsen en Dillen laat zien dat de liefde van kinderen voor hun ouders onvoorwaardelijk is. Of Spiek nu wegloopt, op het politiebureau zit of geld pikt, Polleke verdedigt hem door dik en dun. 
Regisseur Noël Fischer kiest voor energiek acteerwerk en realistische personages met typerende trekjes in hun mimiek en motoriek. Maar soms zijn die gebaren wat overdreven kinderlijk. Polleke staat centraal in haar enscenering en de anderen bewegen als het ware om haar heen. Het is knap hoe de regisseur de innerlijke wereld van het meisje zichtbaar weet te maken op het toneel. 
Dat werkt ook door in de decorwisselingen. De flat waarin moeder en dochter wonen, ingenieus geschilderd op een enorm achterdoek met uitschuifbaar balkon, is druk en lawaaierig. Daar loopt alles en iedereen door elkaar en is het ook druk in het hoofd van Polleke. Maar als zij op bezoek gaat bij haar liefdevolle opa (Jaap Spijkers) en oma (Juul Vrijdag) komt zij tot rust. Dan maakt de entourage van de grote stad geruisloos plaats voor de groene weiden van het platteland. De vogels tjilpen zachtjes en vanuit de toneeltoren komen er zomaar rekken vol koeien naar beneden, met een pasgeboren kalfje. 
De thematiek is zwaar maar de voorstelling licht van toon. Het verhaal blijft optimistisch en komt tegemoet aan de hartewens van de kinderen in de zaal: dat het weer goed komt met vader Spiek. Al is Polleke zelf 'niets van haar geloof', ze is dolgelukkig als hij zichzelf heeft gevonden in Nepal en in een roze jurk en kralenketting het hindoeïsme omarmt.

Trouw

Een verrukkelijk mozaïek ★★★★

Met de voorstelling Polleke bewijst het Nationale Toneel niet kinderachtig om te gaan met zijn jeugdafdeling NTjong. Die pakt uit met tweeënhalf uur lang topacteren door een ijzersterke cast en met enorme decors op een groot toneel.
Het verhaal is gebaseerd op de Polleke-serie van Guus Kuijer. Gedurende de hele voorstelling staat Polleke in het centrum van haar universum en maken we kennis met haar verslaafde vader Spiek, haar moeder die het met haar meester van school aanlegt (voor elk kind een gruwel), met haar Marokkaanse vriendje Mimoen met wie ze een knipperlichtaffaire heeft en met haar vriendinnen Caro en Consuelo. En dan zijn er nog opa en oma die op een boerderij leven.
In wisselende samenstellingen en onder steeds veranderende gesternten komen zij in een hoop tempo op en af. De enige die altijd op toneel staat is Polleke zelf. Vriendschappen en ruzies, loyaliteiten en afkeuringen, ze wisselen elkaar snel af.
Het klinkt wat schematisch, maar in de voorstelling wordt het allemaal erg leuk, goed getimed, speels en inventief gedaan. Het sociale mozaïek rondom Polleke is breed en veelkleurig. En verweven in al die interacties spelen maatschappelijke kwesties een net niet te nadrukkelijke rol.
De verrukkelijkheid van de voorstelling komt door de regie van Noël Fischer en de dramaturgie van Martine Manten. Ze komt ook niet in de laatste plaats door de rol van Sallie Harmsen als Polleke: door haar dictie, uitstraling en innemendheid. Haar stroom van gedachten, worstelingen en twijfels laat zich gemakkelijk aflezen aan haar vertelsels, gesprekken, doen en laten en dat wordt ook na tweeënhalf uur nooit vervelend. Het enige moment waarop ze heel even niet te zien is – ze kleedt zich om voor het huwelijk van haar moeder – mis je haar zelfs.
Die moeder, prachtig gespeeld door Mirjam Stolwijk, kiest uiteindelijk voor de betrouwbare Wouter en niet voor de onmogelijke vader van Polleke, Spiek, die verslaafd is aan drugs. De rol van de vader door Justus van Dillen wordt nergens te duivels, slecht of wanhopig. Vader Spiek vraagt telkens om geld en belooft steeds gedichten te schrijven. De loyaliteit van Polleke voor haar vader gaat zover dat zij op het einde de enige is die haar vader nog gelooft.
Wie niet meer in hem geloven zijn haar grootouders. Is het decor doorgaans een stedelijke omgeving van louter flatgebouwen, opa en oma wonen in een boerderij op het weidse, groene platteland. Dat platteland brengt gelukkig af en toe rust na de stedelijke constellaties.
De opeenstapeling van het talloze onderling aantrekken en afstoten wordt aan het einde wat overzichtelijker wanneer Polleke op het grootste mysterie van het leven stuit: haar opa gaat dood. Hoewel, een mysterie lijkt het voor haar niet te zijn. In weerwil van een kleine protestantse opleving van haar opa (een mariabeeld als cadeau van haar oma), haar vader die intussen terug uit Nepal hindoeïstisch lijkt geworden en haar Mexicaanse vriendin Consuelo die er pre-Colombiaanse indianengebruiken op nahoudt, betekent dood voor Polleke ook echt dood. Ze denkt nergens in te geloven, totdat ze inziet van anderen te kunnen houden en dat anderen ook van haar kunnen houden. Zo is er toch nog iets van liefde in haar universum, waarin iedereen als een planeet om Polleke heen draait.

Theaterkrant.nl

Polleke: bijna beter dan het origineel ★★★★★

Het is een discussie onder film- en boekenliefhebbers: wat was er beter, het boek of de film? Die vraag  dringt zich op na het zien van de familievoorstelling Polleke van Ntjong, de jeugd- en jongerenafdeling van het Haagse toneelgezelschap Het Nationale Toneel. De oorspronkelijke Polleke-boeken van Guus Kuijer waren al steengoed, maar deze toneeladaptie evenaart dat niveau in veel opzichten.
Dat is op de eerste plaats een verdienste van Jorieke Abbing, die de boeken tot een theatervoorstellingen voor negenplussers bewerkte. Ze bleef dicht bij de bron, een uitstekende keuze want het taalgebruik van Kuijer is om van te gaan jubelen zo fris en grappig, lichtvoetig en filosofisch tegelijk.
Actrice Sallie Harmsen doet de rest, want zij zet een oer-Polleke neer, barstend van levensvreugde, een ontluikende Hollandse pre-puber die zich een weg baant door haar soms best wel ingewikkelde leven.
Dat leven ziet er als volgt uit. Polleke woont in een flat, met haar moeder die verliefd is geworden op meester Wouter. Probleem een. Haar vader, Spiek, is een junk. Probleem twee. En dan is Polleke ook nog eens verliefd op de Marokkaanse Mimoun. Probleem drie. En alsof dat niet genoeg is, gaat ook nog eens haar opa dood. Vier.
Tragiek wordt niet gemeden, maar wordt nergens teveel uitvergroot. Het verhaal dat regisseur Noël Fischer vertelt, is op de eerste plaats Pollekes verhaal, het is háár versie. Dit ‘bijna dertienjarige' meisje heeft een jaloersmakend vermogen om zich aan nieuwe omstandigheden aan te passen. Dat gegeven, die vitaliteit, wordt in deze voorstelling uitbundig gevierd. En dat ontroert.
Bijvoorbeeld als Polleke aan het graf van haar opa aan het dichten slaat en zich voorstelt hoe ze over straks als veertien-, als vijftien- en ooit als negentienjarige aan zijn graf zal staan. De tijd die verstrijkt, de toekomst die nog zo ver weg is – even wordt alle gevoel hieromtrent tastbaar gemaakt. Wat knap en ingehouden neergezet. Leg het boek maar weg, in dit geval is het theater net zo goed.

Leeuwarder Courant